Takvimlerinizi işaretleyin. 23 Ağustos’ta katılmaya hak kazanan Cumhuriyetçiler, ilk başkanlık tartışması için sahne alacak. TV oylarını ve manşetleri çalabilen herhangi bir aday için her zaman büyük bir gecedir: güçlü bir performans, adaylığa ve belki de cumhurbaşkanlığına giden yolu büyüleyebilir.
Ancak sınavı geçemeyen ve spot ışığında eriyip gidenler için bu aynı zamanda yolun sonu anlamına da gelebilir.
Yetişmekte olan bir başkan adayı için, kamuoyunun bilincini gerçekten değiştirmek için tartışmaya açık üç ana fırsat vardır: aday olduğunu duyurmak; kongrede başkan yardımcısının aday gösterilmesi (her iki adayın kongre konuşmalarıyla birlikte); ve tartışma görünümleri.
Ancak, bir adayın kaderi hakkında iyi ya da kötü belirleyici faktöre karar verebilecek olan tartışmalardır. Çünkü adayların rakiplerinin güçlü ve zayıf yönlerine karşı yeteneklerini kanıtlama fırsatı buldukları tek platform onlardır. Seçmen bu alanda aday görmek istiyor. Teleprompter olmadan. Senaryolar olmadan. Yardımcıları kulaklarına bir şeyler fısıldamadan. 2016’daki tartışmaların, forumların ve kasaba toplantılarının – daha fazla olduğu iddia edilebilir. 40 onlardan! – bu bizi daha iyi ya da daha kötüsü için GOP’un başkan adayına getirdi donald koz (Tamam, bunu değiştireceğim: daha kötüsü için.)
Ve paylaşabileceğim soğuk, sert bir gerçek varsa, o da şudur: Münazara sahnesinde çuvallarsanız, düşerseniz sizi yakalayacak bir ağ yoktur. Bocaladığınız anda size saldırmaya hazır rakipleriniz ve moderatörleriniz var. Büyük bir izleyici kitlesi ayarlanacaktır (veya vurgulama veya düşük ışık makarasını çevrimiçi olarak izleyeceğinden emin olabilirsiniz). Ve kameralar, en ufak bir sözlü tökezlemeden son ter damlasına kadar tüyler ürpertici her anı kaydedecek.
Testi geçemeyen ve bedelini ödeyen adayların uzun bir listesi var. İşte benim ilk 5’im.
5.Richard Nixon. Televizyonda yayınlanan bir aday tartışmasını batıran ilk kişi, birinde ilk ortaya çıkan kişiydi. Ve o zamanki Başkan Yardımcısı Richard Nixon, 1960’ta televizyonun gücünü tam olarak anlamadığı için, bunu kaybetti. çekişme bu akşam o zamanki Massachusetts Senatörü John F. Kennedy’ye – ve muhtemelen de başkana. Nixon çünkü medyuma nispeten yabancıydı (rezil 1952’si). “Bayan” Konuşması dışında), radyoda oluyormuş gibi olaya hazırlandı. Bu, normal TV makyajı yapmadığı ve tıraş olmamış gibi göründüğü anlamına geliyordu. Bu yüzden terli ve tehlikeli görünüyordu. Ve Nixon nereye bakacağını bilmediği için -kameraya mı, seyirciye mi, Kennedy’ye mi yoksa sunucuya, CBS’den Howard K. Smith’e mi- gözleri etrafta gezindi. Bu da onu daha da tehlikeli gösteriyordu. Bronzlaşmış, genç, komuta eden Kennedy, akşamı ve sonunda Beyaz Saray’ı kolayca kazandı.